گلایه رهبری از برپایی جشن تولد برای ایشان  

  

از مدتی پیش روز 24 تیرماه شماری از ارادتمندان رهبر انقلاب فرارسیدن این روز را به عنوان روز تولد رهبری به یکدیگر تبریک می گویند و امسال در تفاوتی با گذشته علاوه بر ارسال شاخه های گل، کارت تبریک، پخش شربت و شیرینی، تهنیت از طریق پیام های تلفنی و... برخی از روزنامه ها نیز، ستون و صفحه و یادداشت به این روز اختصاص دادند.

بنا بر این گزارش، چند سال پیش وقتی برای اولین بار سبدهای گل و نامه های تبریک میلاد به ایشان رسید، در چند کلمه خطاب به یکی از نزدیکان خویش نوشته بودند «اولاً، مولود این حقیر در تیرماه نیست و ثانیاً؛ من و روز تولدم ارزش این محبت ها را نداریم و اینها موجب شرمندگی من است، در عین حال لازم است از همه آنها تشکر شود.»

براساس این گزارش، در اقدامی بی‌سابقه، امسال در یکی از استان ها به مناسبت سالروز تولد رهبر انقلاب جشنی برپا و از برخی مسوولان برای حضور در این مراسم دعوت کرده بودند. پس از رسیدن این خبر به آیت‌الله خامنه‌ای، ایشان در حاشیه برگه‌ای که حاوی آن خبر بود نوشته‌اند: «این کار غلط است، این تولد و امثال آن هیچ جشنی ندارد، برگزارکنندگان مسئول وقت و عمر و اموالی هستند که در این کار صرف و ضایع می شود. من از کسی که برای تولد من جشن می گیرد به هیچ وجه متشکر نمی شوم و او را مسئول زیان های این کار هم می شناسم»... 

منبع: روزنامه کیهان 3/5/1386

نام امامان در قرآن

                                         نام امامان در قرآن  

 چرا نام امامان(ع) در قرآن نیامده است؟
پرسشگر تصور می‌کند که اگر نام امام و یا امامان در قرآن می‌آمد، اختلاف از بین می‌رفت، در حالی که این اصل کلیّت ندارد. چه بسا ذکر اسامی پیشوایان دوازده‌گانه، سبب می‌شد که آزمندان حکومت و ریاست به نسل‌کشی بپردازند تا از تولد آن امامان جلوگیری کنند، چنانکه این مسئله درباره حضرت موسی(ع) رخ داد.

نشانه های عمومی آخرالزمان

پیامبر اکرم(ص) و امام اهل بیت(ع) در روایات متعدّدی به توصیف آخرالزّمان و بیان نشانه‌های عمومی این دوران پرداخته‌اند. یکی از این روایات، روایت مفصّلی است که در کتاب «الکافی» از امام ششم شیعیان(ع) نقل شده است. امام صادق(ع) در ابتدای این روایت، در پاسخ یکی از یاران خود که با ‌اشاره به برخورد تحقیرآمیز منصور عبّاسی با آن حضرت از ایشان می‌پرسد: اینان تا کی باید سلطنت کنند و ماکی از [آزار آنها] راحت و آسایش می‌یابیم. می‌فرماید: «آیا نمی‌دانی که هر چیزی مدّتی دارد ؟...آیا این سخن تو را سود می‌بخشد که بدانی هر گاه زمان این امر و [پایان دولت آنان] فرا رسد، از چشم بر هم زدنی زودتر رخ می‌دهد؟ اگر تو می‌دانستی که آنها در درگاه خداوند چه وضعی دارند، خشم تو نسبت به آنها بیشتر می‌شد. اگر تو یا [حتّی] همه ساکنان زمین کوشش کنند که آنها را از نظر گناه به وضعی بدتر از آنچه اکنون در آن به سر می‌برند، در آورند، نمی‌توانند. پس [مراقب باش] شیطان تو را نلغزاند و پریشان نکند؛ زیرا عزّت و سربلندی تنها از آن خدا، رسول او و مؤمنان است؛ ولی منافقان نمی‌دانند. آیا نمی‌دانی هر کس منتظر این امر باشد و در برابر آزار و‌ ترسی که به او وارد می‌شود، شکیبایی پیشه کند، فردای قیامت در صف ما محشور می‌شود».

آنقدر رد شدیم که رفت آبروی ما!

همه آنهایی که با ما و از ما نیستند، دست به دست هم داده‌اند تا ما به فراموشی مرگباری مبتلا شویم و ندانیم کیستیم و به کجاییم؟ تا خودمان را در میان گرداب و گردباد حوادث و هواجس گم کنیم. گیج شویم، به دور خود بچرخیم و همه جهات را فراموش کنیم 

کلیپ صوتی " امام زنده است "

کلیپ صوتی " امام زنده است "  

امام در مکتب سیاسی خود زنده است، و تا این مکتب سیاسی زنده است، حضور و وجود امام در میان امت اسلامی، بلکه در میان بشریت، منشأ آثار بزرگ و ماندگار است.

امام خامنه ای- 14 خرداد 1383

اطلاعات فایل دریافتی :

حجم : 1،86 مگابایت | فرمت mp3

زمان : 02:02

دانلود

ملاحم، فتن؛ نشانه‌های ظهور

بیش از دو هزار نشانه برای فرج، ظهور و رستاخیر در کتب حدیثی نقل شده که می‏توان آنها را به چهار دسته تقسیم نمود:
1. فِتَن: فتنه از ریشه فتن در لغت به معنای امتحان و آزمایش است.
2. مَلاحم: جمع ملحمه به معنای جنگ و کشتار است.
3. اشراط الساعه: اَشْراط جمع شَرَط به معنای نشانه و سرآغاز است. ساعه به معنای رستاخیر است. اشراط‌السّاعه، یعنی نشانه‏های رستاخیر.
4. علائم‏ ظهور: عَلائِم جمع عَلامَه از ریشه عَلَم به معنای نشانه است.  

شرح حدیث (حاج آقا مجتبی تهرانی)

شرح حدیث (حاج آقا مجتبی تهرانی) 

  

رَویَ اَبُو حَمزِهِ ثَمالی قالَ:  

کانَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ عَلَیهِمَا السَّلامُ یَقُولُ: اِبنَ آدَمُ لایَزالُ بِخَیرٍ ماکانَ لَکَ واعِظٌ مِن  

 

 نَفسِکَ وَ ماکانَتِ المُحاسِبَةُ مِن هَمِّکَ وَ ماکانَ الخَوفُ لَکَ شِعاراً وَ الحُزنُ لَکَ دِثاراً. اِبنََ   

آدَمُ! اِنَّکَ مَیِّتُ وَ مَبعُوثٌ وَ مَوقُوفٌ بَینَ یَدَیِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ مَسئُولٌ فَاَعِدَّ جَواباً[1]

 

ترجمه حدیث : ابوحمزه ثمالی می­گوید: مکرّر از ازین العابدین علیه السلام شنیدم که فرمودند: ای پسر آدم! تو همیشه به سوی خیر و نیکی می­روی تا موقعی که از نظر درونی پند دهنده­ای داشته باشی، و تا موقعی که بررسی و محاسبۀ اعمال خودت را داشته باشی؛ و تا موقعی که خوف و اندوه از تو مفارقت نکرده باشد، خوف شعار لباس تو و اندوه لباس زیرین تو باشد.

ای پسرآدم! ‌تو می­میری و برانگیخته می­شوی و در پیشگاه عدل خداوند عزّوجل می­ایستی و در آن هنگام مورد سؤال واقع می­شوی، پس جواب­هایت را از الان آماده کن.

شرح حدیث: انسان در زندگی­اش تا موقعی به سمت خیر و نیکی پیش می­رود که این مسائل جلوی چشمانش باشد. اوّل: نفس لوّامه، که نکوهش­گر انسان نسبت به اعمال زشت است و به انسان پند می­دهد. یعنی اگر آن واعظ الهی درونی انسان از بین نرفته باشد، واعظ بیرونی اثر می­گذارد؛ یعنی باید آن عقل عملی در او باشد. در روایات داریم اگر واعظ درونی نباشد، واعظ بیرونی کاربرد روی انسان نداشته و هیچ فایده­ا­­ی ندارد. همه­اش مانند حیوان در او شهوت و غضب بوده و مسخ شده است و از انسانیّت در او خبری نیست. اما اگر تا یک پنده دهندۀ درونی داشته باشد، انسان خودش می­فهمد که باید چکار کند، والا آهن سرد کوبیدن است.

دوّم: بررسی و محاسبۀ اعمال خود را می­کنی، زیرا انسان­هایی هستند که کاری می­کنند ولی اصلاً فکر نمی­کنند که چه کار کرده­اند. باید همیشه رسیدگی کردن به اعمالت مدّ نظرت باشد.

سوّم: خوف مانند شعار و لباس و پوشش برای اعمالی که انجام داده­ای داشته و دارای بیم و ترس از عذاب الهی در قیامت باشد. و موقعی که متوجّه شد بد کرده است، اندوه و ناراحتی از عواقب اعمال زشتش مانند لباس زیرین او را در برگرفته و از او جدا نشود. تا موقعی که اینها در انسان باشد، به سمت خیر و نیکی حرکت کرده و عاقبت به خیری دارد. این مراحل، مقدّمه­ای بود برای مراحل سخت و دشوارِ بعد که هشدار می­دهد. ای انسان! تو می­میری و در قیامت برانگیخته می­شوی و در پیشگاه الهی نگهت می­دارند و از تو می­پرسند: چه کار کردی؟ فکر کن فردا روز قیامت است و می­خواهی جواب بدهی، حالا جوابی را که می­خواهی بدهی از الان آماده کن. 

 

[1] بحار الانوار، جلد 75، صفحه 147

شرح حدیث (حاج آقا مجتبی تهرانی)

رُوِیَ عَن عَلِیِّ اَمیرِالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ قالَ:  

اِنَّ اَولِیاءَ اللهِ تَعالی کُلُّ مُستَقرِبٍ اَجَلَهُ وَ مُکَذِّبٍ اَمَلَهُ کَثیرٍ عَمَلُهُ قَلیلٍ زَلَلُهُ[1]

 

ترجمه حدیث: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: کسانی که از اولیاء و دوستان خداوند هستند، پایان زندگی خویش را نزدیک می­بینند و آرزوهای زندگی خود را دروغ می­دانند، اعمال شایسته و صالح را زیاد وفراوان انجام می­دهند، و لغزش­ها و گناهان آنان در زندگی کم و اندک می­باشد.

 

شرح حدیث: اولیای خدا یعنی کسانی که یک رابطه و پیوند دوستی و محبّتی درونی با خداوند دارند دارای چهار نشانه می­باشند، دو نشانۀ آن درونی و دو نشانۀ دیگرش بیرونی است. دو نشانۀ درونی عبارتند از:

اوّل: دوست دارد هرچه زودتر زندگی او پایان پذیرد و از نشئه دنیا خارج شده تا به لقاءالله برسد، زیرا هرچه غیر از خداست، در نظر ایشان پست و حقیر و کوچک است. آنان نه تنها از برزخ و قیامت نمی­ترسند، بلکه در نظرشان زیباست؛ زیرا با طیّ این مسیر، به دوست خود که خداوند است می­رسند.

دوّم: هر آرزویی را در دنیا دروغ دانسته و تکذیب می­کنند و همۀ آنها را خیال، سراب، واهی، رؤیا و... می­دانند. کسی که پایان زندگی خود را دور می­بیند، طرح­ها و نقشه­های زیادی می­کشد، ولی کسی که می­گوید می­خواهم بروم، آرزوی درازی ندارد. هر آرزویی بیاید آن را رد می­کند، زیرا در انتظار لقای دوست است.

دو نشانۀ بیرونی عبارتند از:

اوّل: اعمال شایسته و خوب خود را در دنیا زیاد و فراوان می­کند، زیرا انجام اعمال خوب و نیکو را دوستِ او دوست دارد و با این اعمال جلب رضایت محبوب خود را کرده و به او نزدیک می­شود.

دوّم: لغزش­ها و گناهان آنها در زندگی کم و اندک است، زیرا انجام گناه باعث سخط و غضب و دوری او از محبوبش می­شود. 

[1] غرر الحکم و درر الکلم، صفحه 165، روایت 3221

در حضور چه کسی هستی؟

در حضور چه کسی هستی؟ 

مرحوم شیخ طوسی از ابو حمزه ثمالی نقل می‌کند: امام سجاد علیه السلام را دیدیم که نماز می‌خواند ...

مرحوم شیخ طوسی از ابو حمزه ثمالی نقل می‌کند: امام سجاد علیه السلام را دیدیم که نماز می‌خواند. پس عبای آن حضرت افتاد. حضرت عبا را برنداشت تا از نماز فارغ شد. از ایشان در مورد علت آن پرسیدم، فرمود: 

وَیْحَک، أَتَدری بَیْنَ یَدَیْ مَنْ کُنْتُ؟ اِنَّ العَبدَ لا یُقْبَلُ مِنْهُ صَلاةٌ اِلّا ما اَقْبَلَ منْها؛[1]   

وای بر تو، آیا می‌دانی در حضور چه کسی بودم؟ همانا از بنده قبول نمی‌شود نمازی، مگر آن‌چه را در آن توجه قلب داشته است.

سپس ابوحمزه ثمالی می‌پرسد: فدایت شوم، پس ما هلاک شده ایم! حضرت فرمود: کَلّا، اِنَّ اَللهَ مُتّمَمُ ذلِکَ لِلْمُؤمِنینَ بِالنَّوافِلِ؛ هرگز، همانا خداوند با نافله ها نماز مؤمنین را تمام می‌فرماید. 

[1] . التهذیب، ج2،ص341؛ علل الشرایع، ج3، ص231؛ وسائل الشیعه، ج 4، ص688.

خدا عمویم عبّاس را رحمت کند ...

خدا عمویم عبّاس را رحمت کند ... 

  

امام سجاد علیه السلام وقتی نگاهش به فرزند عمویش عباس افتاد، گریست سپس فرمود ...

امام سجاد علیه السلام وقتی نگاهش به فرزند عمویش عباس افتاد، گریست سپس فرمود: «رَحِمَ اللهُ عَمّیَ الْعَبّاس؛  خدا عمویم عبّاس را رحمت کند».
این جمله عاطفی، حکایت از اوج ارادت اهل بیت علیهم السلام به ساحت و جایگاه والای عباس بن علی علیه السلام دارد. اگر امام حسین علیه السلام یاورانی مانند حضرت علی اکبر و حضرت ابالفضل علیهما السلام نداشت، شاید هرگز به کربلا نمی‌آمد؛ چرا که از امام علی علیه السلام نیز نقل شده است که حضرت فرمود: اگر من حمزه و جعفر طیّار را داشتم، خانه نشین نمی‌شدم.
از جمله کارهایی که می‌توانیم برای جلب نظر لطف و عنایت امام زمان  ارواحنافداه انجام دهیم، این است که شب جمعه در کربلا پس از زیارت امام حسین علیه السلام ، در بین الحرمین بنشینیم، دعای کمیل بخوانیم و اگر خواسته یا درد دلی داشتیم، در آن جا مطرح کنیم؛ زیرا وقتی امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف از زیارت جدّشان به زیارت عموی خود می‌آیند، ما را خواهند دید. ممکن است ما آن حضرت را نبینیم، اما او همه را می‌بیند. ما کمتر به یاد آن حضرت هستیم، ولی او ما را از یاد نمی‌برد...

  

منبع : حدی دل سپردن | استاد آقاتهرانی