منو نمک گیر خودت کن ، مولای من !!

حجت الاسلام والمسلمین استاد پناهیان :

ارزش هر کس به مسأله‌ای است که دارد . بعضی‌ها مسأله‌شان ازدواج است ، بعضی‌ها مسأله‌شان پول در آوردن است ، بعضی‌ها مسأله‌شان انتقام گرفتن است ، از خدا بخواهیم مسألۀ ما اینها نباشد ، بلکه مسألۀ ما را تقرب به خودش قرار دهد . باید از مسائل دیگری که داریم استغفار کنیم و از آنها رها شویم و بعد این‌قدر تقرب الهی را تمنا کنیم تا کم کم این تقرب برای ما مسأله بشود . ازخدا بخواهیم رابطۀ با خدا را اصلی‌ترین و تنها مسألۀ زندگی ما قرار دهد . هر کس نمی‌تواند خدا را تنها مسألۀ زندگی‌اش قرار دهد باید به درِ خانۀ اهل‌بیت(ع) برود و چقدر خوب است که مسألۀ ما اهل‌بیت(ع) باشند . وقتی اهل‌بیت(ع) مسألۀ ما بشوند خدا هم کم کم راهش به قلب ما باز خواهد شد . در ماه رمضان مسأله‌تان غصه‌های دل امیرالمؤمنین(ع) باشد . اصلاً باید ماه رمضان را با علی(ع) سپری کنیم . چرا خداوند شب قدر را شب شهادت علی(ع) قرار داده است ؟ برای اینکه با علی(ع) به درِ خانۀ خدا برویم ...

حتما داستان زیر که مربوط به مظلومیت اول غریب عالم هستش رو بخوانید :

میثم تمّار داستانی دارد از غربت علی که داستانی شنیدنی و پر از سوز است . میثم می‌گوید : یک‌شب در نیمه‌های شب دیدم امیرالمؤمنین علی‌ ^{(علیه‌السلام‌)} دارد تنهایی در نخلستان‌های اطراف کوفه قدم می‌زند . دنبال آقای خودم راه افتادم ؛ گفتم مبادا آقایمان را محاصره کنند ؛ مبادا حضرت را ترور کنند .

میثم از نیروهای شرطة الخمیس بود ؛ یعنی جزو محافظین مخصوص و هم قسم‌های حضرت بود .
می‌گوید من هم به دنبال حضرت راه افتادم . حضرت صدای پای من را شنید و برگشت . فرمود : کیست در تاریکی دنبال من می‌آید ؟ میثم می‌گوید : جلو رفتم و خودم را معرفی کردم . آقا فرمود : چرا دنبال من می‌آیی ؟ عرضه داشتم : یا امیرالمؤمنین دیدم تنها هستید ؛ در این تنهایی نگران جانِ شما بودم . حضرت چند قدمی با من راه رفتند . ایستادند و دو رکعت نماز خواندند . بعد خطی جلوی پای من کشیدند و فرمودند : میثم از این‌جا دیگر جلوتر نیا ، می‌خواهم تنها باشم .

می‌گوید : وقتی حضرت حرکت کردند و رفتند به امر حضرت ایستادم ولی دوباره در دلم آشوب شد و نگرانی و ترس از جان مولایم سراغم آمد . از خط عبور کردم و دنبال حضرت راه افتادم . دیدم حضرت سر مبارک را تا سینه در چاه فرو برده‌اند و دارند سخن می‌گویند . من از صحبتهای حضرت چیزی نشنیدم .
حضرت متوجه شدند و فرمودند : کیستی ؟ گفتم : میثم هستم . آقا فرمودند : میثم مگر نگفته بودم از خط جلوتر نیایی ؟ گفتم : آقا آخر در این تاریکی شب و با وجود دشمنان ، چطور شما را تنها بگذارم ؟
امّا این‌جا علی سوالی غریبانه از میثم پرسیدند .
پرسیدند : میثم ؛ آیا شنیدی که من با چاه چه می‌گفتم ؟
عرض کردم : خیر مولای من .
آقا خیالش راحت شد ...

(المزار للشهید اول، ص275)

- - -